Στα πλαίσια της Δημιουργικής Γραφής, η Κλεοπάτρα Π. από το Γ5 έδωσε τη δική της -ποιητική- εκδοχή για το τέλος της ιστορίας. Όπως ταιριάζει σε μια παραλογή, κυριαρχεί το εξωλογικό στοιχείο!
"...εγώ να μπω, κι εγώ να βγω, το δαχτυλίδι νά βρω".
"Πιάνει, λοιπόν, η λυγερή και μ' έναν πήδο πέφτει
μέσα στα θέμελα του γιοφυριού, τη βέρα για να έβρει.
Κοιτάζει εδώ, κοιτάζει εκεί, στην πρώτη την καμάρα
και ξάφνου βλέπει ένα χρυσό, σαν ήλιο την τυφλώνει.
- Να την η βέρα, μάστοροι! Την ήβρα, καλέ μου άντρα,
μ' αυτή που όρκο δώσαμε να είμαστε για πάντα.
Κοιτάει ο πρωτομάστορας, μα η βέρα στο χέρι λείπει.
Μεγάλο τρόμο νιώθουνε οι μαθητάδες όλοι
και ευθύς αποφασίζουνε τη Λυγερή να βγάλουν.
Τραβάει ο ένας τ' άλυσο, τραβάει την αλυσίδα,
και η Λυγερή εξανάφανεν με τη βέρα του αντρός της.
Τότε τ' αηδόνι εφάνηκε και ευθύς αμέσως λέει
-Μπράβο, σ' εσένα μάστορα, μπράβο στη λεβεντιά σου,
όλοι θα σε δοξάζουνε για την παλικαριά σου.
Όμορφο το γεφύρι σου και λεπτοδουλεμένο,
όλοι θα το θαυμάζουνε, στον κόσμο ξακουσμένο!
Μεράκι, αγάπη έβαλες γι' αυτ'ο εδώ το έργο.
Χάρισμα η γυναίκα σου, να χαίρεστε όλοι αντάμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.