Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ



Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ



        14 Οκτωβρίου 1888: Η πρώτη «πρωτόγονη» προσπάθεια για καταγραφή της κίνησης σε κινηματογραφική μηχανή είναι γεγονός. Στον κήπο του σπιτιού της οικογένειας Whitley, στο Oakwood Grange Road, Roundhay, ένα προάστιο του Leeds, στο Yorkshire, της Μεγάλης Βρετανίας, ο Aime Augustin Louis Le Prince χρησιμοποιώντας μία μηχανή με μονό φακό, καταγράφει τους «πρωταγωνιστές» της ταινίας, σε ένα βίντεο διάρκειας μόλις 2 δευτερολέπτων, το οποίο αποτελούνταν από μόλις 4 πλαίσια (καρέ). Εμφανίζονται ο Adolf Le Prince (τον γιο του Le Prince), η Sarah Whitley, (πεθερά του Le Prince), ο Joseph Whitley και η Miss Harriet Hartley. Οι «πρωταγωνιστές» εμφανίζονται να περπατούν κυκλικά, γελώντας με τον εαυτό τους, εντός της περιοχής που εμφανίζεται στην κάμερα. Η «ταινία» αυτή που έμεινε γνωστή σαν «Roundhay Garden Scene», έμελλε να βάλει έναν από τους πρώτους θεμέλιους λίθους, σ' αυτό που αργότερα θα ονομάζονταν «Έβδομη τέχνη»: τον κινηματογράφο.

Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΟΡΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
   
  Η λέξη «κινηματογράφος» επινοήθηκε από το Λεόν Μπουλί, ο οποίος βάφτισε έτσι αυτό που θεωρήθηκε ως εφεύρεση των αδελφών Λουί και Ογκίστ Λιμιέρ (Louis και Auguste Lumières). Οι αδερφοί Λιμιέρ, δεν ήταν οι εφευρέτες του κινηματογράφου, ήταν όμως αυτοί που τον βελτίωσαν, τον καθιέρωσαν και τον διέδωσαν στο ευρύ κοινό.
     Ο όρος κινηματογράφος σήμαινε δε, αρχικά, τη μηχανή εκείνη η οποία είχε τη δυνατότητα να καταγράφει την κίνηση. Η αίσθηση της κίνησης που δημιουργείται όταν βλέπουμε μια ταινία βασίζεται στην εκμετάλλευση δύο οπτικών φαινομένων: το πρώτο είναι η διατήρηση της οπτικής εικόνας στον εγκέφαλο για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου μετά την προβολή της στο φακό του ματιού (persisternce of vision), ενώ το δεύτερο δημιουργεί την ψευδαίσθηση της κίνησης, όταν οι εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη (φαινόμενο phi).
Τα δύο αυτά φαινόμενα μαζί αποτελούν τη βάση του κινηματογράφου από φυσιολογικής πλευράς, ενώ από την τεχνική υπάρχει ένα φιλμ, που προβάλλει συνεχόμενες εικόνες σε συγκεκριμένο ρυθμό.
     Αυτός ο ρυθμός είναι συνήθως 16 καρέ ανά δευτερόλεπτο για τις βουβές ταινίες και 24 για τις ταινίες με ήχο. Η διαφορά αυτή των 8 καρέ εξηγεί και το γεγονός ότι πολλές από τις βουβές ταινίες εμφανίζονται να διαδραματίζονται σε ταχύτερους από τη φυσιολογική κίνηση ρυθμούς, όταν προβάλλονται από σύγχρονες μηχανές προβολής των 24 καρέ ανά δευτερόλεπτο.


Η προϊστορία του κινηματογράφου

          Οι προσπάθειες για καταγραφή της κίνησης, ή για την δημιουργία ψευδαίσθησης κίνησης, είχαν ξεκινήσει αρκετά χρόνια πριν την εφεύρεση των κινηματογραφικών μηχανών. Μια πρώτη απόπειρα έγινε με τις κινούμενες ζωγραφιές. Τα οπτικά αυτά φαινόμενα ήταν γνωστά ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα. Εμφανίστηκαν μάλιστα διάφορες συσκευές για την προβολή του και τη δημιουργία της ψευδαίσθησης της κίνησης, όπως το ζουτρόπιο το 1834.
      Για να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση της κίνησης, οι φωτογραφημένες εικόνες πρέπει να εμφανιστούν σε γρήγορη διαδοχή. Για να προετοιμαστούν και να παρουσιαστούν στη σωστή ταχύτητα, είναι απαραίτητες ορισμένες τεχνολογίες. Το βασικότερο είναι ότι πρέπει να υπάρχει ένας τρόπος καταγραφής μιας μακράς σειράς από εικόνες πάνω σε κάποιο είδος υποστρώματος. Καταρχήν θα μπορούσε κανείς να σχεδιάσει μια σειρά εικόνες πάνω σε μια λωρίδα χαρτιού ή σε ένα δίσκο. Μέχρι όμως την ανακάλυψη της φωτογραφίας (1826), οι εικόνες αυτές δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ζωγραφιές και όχι ακριβείς παραστάσεις του πραγματικού κόσμου.
      Ακόμα όμως και μετά την ανακάλυψη της φωτογραφίας και του αρνητικού φιλμ ο δρόμος για τον κινηματογράφο ήταν μακρύς, καθώς έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος γρήγορης διαδοχικής έκθεσης πολλών αρνητικών και κατόπιν ένας αντίστοιχα γρήγορος τρόπος προβολής τους. Τις λειτουργίες αυτές πραγματοποιούν, όπως γίνεται αντιληπτό οι κάμερες αφενός και οι μηχανές προβολής αφετέρου. Η πορεία που ακολουθήθηκε προς τη σύνθεση κινούμενων εικόνων ήταν αντίστροφη: κάποιοι στράφηκαν στην έρευνα για τη δημιουργία μιας υποτυπώδους κάμερας όχι για να συνθέσουν κίνηση, αλλά για να την αποσυνθέσουν σε πολλές στατικές εικόνες. 
    Το 1894, ωστόσο, άρχισε η παραγωγή κινητοσκοπίων και η εταιρία Έντισον έκανε το πρώτο στούντιο, με το όνομα «Μαύρη Μαρία» (Black Maria), που αποτελούνταν από ένα μόνο δωμάτιο με έναν κινητογράφο πάνω σε ράγες, για να τροφοδοτεί με ταινίες τα κινητοσκόπια. Την ίδια χρονιά άνοιξε και η πρώτη αίθουσα κινητοσκοπίων στη Νέα Υόρκη με εισιτήριο 25 λεπτά (σεντς) για πρόσβαση σε 5 συνολικά συσκευές.


Ο κινηματογράφος ως τέχνη

        Ένας από τους πρώτους κινηματογραφιστές που χρησιμοποίησε την διαθέσιμη τεχνική της εποχής με σκοπό την παραγωγή ταινιών κάτω από όρους τέχνης, υπήρξε ο Ζωρζ Μελιέ, ο οποίος θεωρείται και από τους πρώτους κινηματογραφικούς σκηνοθέτες. Οι ταινίες του πραγματεύονταν θέματα από το χώρο του φανταστικού, ενώ η ταινία του Ταξίδι στη Σελήνη (Le voyage dans la lune, 1901) υπήρξε πιθανότατα η πρώτη που προσπάθησε να περιγράψει ένα ταξίδι στο διάστημα. Επιπλέον, εισήγαγε τεχνικές οπτικών εφέ, ενώ για πρώτη φορά πρόβαλε έγχρωμες ταινίες, χρωματίζοντας την κινηματογραφική ταινία (καρρέ) με το χέρι.
     Με αφετηρία τις νέες δυνατότητες που αναδείχθηκαν, ο κινηματογράφος μετασχηματίστηκε διεθνώς σε μία δημοφιλή μορφή τέχνης, ενώ παράλληλα πολλοί κινηματογραφικοί χώροι δημιουργήθηκαν με αποκλειστικό σκοπό την προβολή ταινιών. Εκτιμάται ότι το 1908, στις Ηνωμένες Πολιτείες υπήρχαν περίπου 10.000 κινηματογράφοι. Οι ταινίες της εποχής είχαν διάρκεια δέκα έως δεκαπέντε λεπτών, αλλά σταδιακά η διάρκειά τους αυξήθηκε.
     Σημαντική συμβολή σε αυτό είχε ο Αμερικανός σκηνοθέτης D. W. Griffith, στον οποίο ανήκουν μερικά από τα πρώτα ιστορικά έπη του κινηματογράφου. Το 1912 (ή 1911) ο θεωρητικός χρησιμοποίησε για πρώτη φορά σε δοκίμιό του τον όρο έβδομη τέχνη για να περιγράψει τον κινηματογράφο.


Ο βουβός κινηματογράφος
     Ο όρος βουβός κινηματογράφος χρησιμοποιείται για να περιγράψει τις ταινίες (βουβταινίες) που δεν είχαν συγχρονισμένο ηχογραφημένο ήχο και πιο συγκεκριμένα δεν είχαν ηχητικούς διαλόγους. Στις βουβές ταινίες οι διάλογοι γίνονται μέσω παντομίμας και κάρτες τίτλων-διαλόγων. Η ιδέα συνδυασμού κινούμενων εικόνων με ήχο είναι παλιά όσο και ο κινηματογράφος αλλά λόγω τεχνικών δυσκολιών ο συγχρονισμός διαλόγων έγινε πρακτικός στο τέλος της δεκαετίας του 1920.
      Η οπτική ποιότητα των βουβών ταινιών- ειδικά αυτών που δημιουργήθηκαν μετά το 1920- ήταν συχνά πολύ καλή. Όμως υπάρχει η εσφαλμένη αντίληψη ότι αυτές οι ταινίες είναι πρωτόγονες με τα σύγχρονα δεδομένα. Αυτή η αντίληψη υπάρχει λόγω του ότι συχνά οι βουβές ταινίες παίζονται σε λάθος ταχύτητα και λόγω της φθοράς της ταινίας με το πέρασμα του χρόνου.   


Ο Ομιλών κινηματογράφος

         

Η ιδέα του συνδυασμού κίνησης με εικόνες που καταγράφονται σε συνδυασμό με ήχο, είναι σχεδόν τόσο παλιά όσο και η ίδια η έννοια του κινηματογράφου. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο κινηματογράφος παρέμενε χωρίς ήχο (βουβός κινηματογράφος) και συχνά οι προβολές ταινιών συνοδεύονταν από ζωντανή μουσική.
Μια πρώτη προσπάθεια, προβολής εικόνας με συγχρονισμένο ήχο έγινε το 1900 στο Παρίσι, αλλά τα αποτελέσματα ήταν μάλλον απογοητευτικά.


 Μια πρώτη προσπάθεια, προβολής εικόνας με συγχρονισμένο ήχο έγινε το 1900 στο Παρίσι, αλλά τα αποτελέσματα ήταν μάλλον απογοητευτικά.

Τα κυριότερα προβλήματα που αντιμετώπιζαν αυτές οι προσπάθειες, ήταν κυρίως τρία:

1.    Αδυναμία πλήρους συγχρονισμού εικόνας και ήχου.

2. Αδυναμία ελέγχου της έντασης του ήχου. Ενώ η εικόνα μπορούσε να μεγαλώσει και να προβληθεί σε μεγάλους χώρους, δεν συνέβαινε το ίδιο και με τον ήχο, καθώς απουσίαζε ο ενισχυτής που θα έδινε αυτή την δυνατότητα.

3. Κακή ποιότητα και πιστότητα ήχου. Τα πρωτόγονα συστήματα της εποχής που εγγράφονταν και παράγονταν ο ήχος, πολύ χαμηλής ποιότητας, υποχρέωναν τους καλλιτέχνες να στέκονται σε δυσκίνητες συσκευές ηχογράφησης, κάτι το οποίο επέβαλλε και αυστηρά όρια για το είδος της ταινίας που θα μπορούσε να δημιουργηθεί με «ζωντανό» εγγεγραμμένο ήχο.

     Οι επόμενες προσπάθειες που ακολούθησαν, είχαν περιορισμένη εμπορική επιτυχία, καθώς δεν βελτίωναν σε σημαντικό βαθμό τις υπάρχουσες δυσκολίες.  Ουσιαστικά, η ιστορία του ηχογραφημένου κινηματογραφικού ήχου ξεκίνησε το 1926, όταν η Warner Brothers παρουσίασε μία συσκευή (Vitaphone), η οποία έδινε τη δυνατότητα αναπαραγωγής μουσικής, μέσω ενός δίσκου που συγχρονιζόταν με την μηχανή προβολής της ταινίας.
    Τον Αύγουστο του 1926, προβλήθηκε η τρίωρη ταινία «Δον Ζουάν», η οποία περιείχε μουσική επένδυση και ηχητικά εφέ, αλλά καθόλου διάλογους.  
    Βασισμένη σε αυτή τη νέα τεχνολογία, τον Οκτώβριο του 1927, αφού λίγους μήνες πριν είχαν μεσολαβήσει κι άλλες παρόμοιες προσπάθειες από άλλες εταιρείες, η Warner Brothers κυκλοφόρησε την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους, «The Jazz Singer», η οποία, αν και κατά το μεγαλύτερο μέρος της ήταν βουβή, υπήρξε η πρώτη που περιείχε διαλόγους.




Ο Έγχρωμος κινηματογράφος
        Περίπου την ίδια περίοδο με την προσαρμογή του ήχου, ξεκίνησαν συστηματικές προσπάθειες για την προσθήκη χρώματος. Έγχρωμες ταινίες είχαν ήδη εμφανιστεί από τις αρχές του 20ου αιώνα, μέσω του χρωματισμού των κινηματογραφικών καρρέ με το χέρι, μέθοδος που εγκαταλείφθηκε σταδιακά, σε συνδυασμό και με την αύξηση της διάρκειας των ταινιών.
     Ανάμεσα στις πρώτες συνθετικές μεθόδους προσθήκης χρώματος, υπήρξε η Technicolor, η οποία τελειοποιήθηκε το(Monopack Technicolor), αν και παρέμενε ακριβή λόγω των περίπλοκων σταδίων διαχωρισμού και εμφάνισης των χρωμάτων.
      Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εμφανίστηκε επιπλέον το έγχρωμο αρνητικό φιλμ της εταιρίας Eastman Kodak, το οποίο δεν απαιτούσε διαδικασία διαχωρισμού των χρωμάτων. Αν και μέχρι τη δεκαετία του 1950, η παραγωγή έγχρωμων ταινιών μειοψηφούσε, κατά τη δεκαετία του 1960 και χάρη στην ανάπτυξη της σχετικής τεχνολογίας, ο έγχρωμος κινηματογράφος επικράτησε.



Η Ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου
    Οι Αθηναίοι πρωτοβλέπουν κινηματογράφο το 1897. Η προβολή της κινούμενης εικόνας προκαλεί ζωηρές αντιδράσεις και το καινούργιο θέαμα γίνεται μόνιμο θέμα συζήτησης και αιτία πολλών δημοσιεύσεων .        
Ο ελληνικός αλλά και ο βαλκανικός κινηματογράφος ξεκινάει το 1906 με τους αδερφούς Γιαννάκη και Μίλτο Μανάκια που αρχίζουν να κινηματογραφούν στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας, όταν ακόμα βρίσκεται στην επικράτεια της καταρρέουσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι Μανάκια δημιουργούν ένα μοναδικής αξίας αρχείο με πάνω από 60 ταινίες.
    Ένας Γάλλος κινηματογραφιστής ο Λεόνς, γυρνά τα πρώτα επίκαιρα από την Μεσοολυμπιάδα της Αθήνας , την ίδια χρονιά. Το 1907 ανοίγει ο πρώτος κινηματογράφος στην Αθήνα. Οι αίθουσες προβολών αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται. Έκτακτες προβολές οργανώνονται στα θέατρα. Την χρονική περίοδο μεταξύ 1910-11 γυρίζονται ορισμένες βουβές κωμωδίες μικρού μήκους από τον σκηνοθέτη – ηθοποιό Σπύρο Δημητρακόπουλο, ο οποίος ερμηνεύει και τους περισσότερους ρόλους των ταινιών, με το ψευδώνυμο “Σπυρίδιον".
   Το 1914 ιδρύεται η κινηματογραφική εταιρία "Άστυ Φιλμ" και αρχίζει η παραγωγή ταινιών μεγάλης διάρκειας. Η «Γκόλφω», ένα γνωστό θεατρικό δραματικό ειδύλλιο, δίνει το σενάριο και είναι η πρώτη ελληνική ταινία μεγάλου μήκους.

    Στη  διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου η κινηματογραφική παραγωγή δεν αναστέλλεται εντελώς, αλλά περιορίζεται στα πολεμικά επίκαιρα. Παρά της αντιξοότητες του πολέμου αναδεικνύονται σημαντικοί έλληνες σκηνοθέτες (Γεώργιος Προκοπίου, Δημήτρης Γαζιάδης κ.α.) που γυρίζουν με πολύ ψυχή και με λίγα με πρωτόγονα μέσα, σκηνές από το μέτωπο και την Μικρασιατική καταστροφή.
   Η πρώτη μεγάλη εμπορική επιτυχία έρχεται το 1920 με το φιλμ «Ο Βιλλάρ στα γυναικεία λουτρά του Φαλήρου», στο οποίο είναι σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής ο κωμικός ηθοποιός Βιλλάρ - ψευδώνυμο του κρητικής καταγωγής Νικολάου Σφακιανάκη.
    Ο πιο διάσημος κινηματογραφικός αστέρας στα χρόνια του 20 είναι ο Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ που γνώρισε κι αυτός μια πρόσκαιρη δόξα. Αξιοσημείωτες είναι οι προσπάθειες του Αχιλλέα Μαδρά που γυρίζει τον «Μάγο της Αθήνας» και τη «Μαρία Πενταγιώτισσα». Την χρονική περίοδο 1928- 1931 μεγαλουργεί η κινηματογραφική επιχείρηση «Νταγκ- Φιλμ» που λειτουργούσε ήδη από το 1918 και ασχολήθηκε με ιστορικές ταινίες και την κινηματογράφηση λογοτεχνικών έργων. Ξεχωρίζουν οι ταινίες «Δάφνις και Χλόη» (1931 σε σκηνοθεσία Ο. Λάσκου), «Έρως και κύματα» (1928 σε σκηνοθεσία Δ. Γαζιάδη).
     Στην ταινία «Δάφνις και Χλόη» εμφανίζεται το πρώτο γυμνό του Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου. Από αυτή την εποχή αρχίζει μια σοβαρότερη προσπάθεια οργάνωσης και συστηματοποίησης της κινηματογραφικής παραγωγής που όμως θα διακοπεί βίαια από τον πόλεμο.
     Το 1932 παίζεται στους κινηματογράφους η πρώτη ομιλούσα ταινία ο «Αγαπητικός της Βοσκοπούλας», της "Ολύμπια Φιλμ" σε σκηνοθεσία Δ. Τσακίρη. «Οι Απάχηδες των Αθηνών» που είναι μια μεταφορά της πετυχημένης οπερέτας του Νίκου Χατζηαποστόλου, θεωρείται μια από τις πιο αξιόλογες προσπάθειες του ομιλούντα κινηματογράφου και η προβολή της συνοδεύεται από τα τραγούδια του έργου και κάποιους ήχους γραμμένους σε ένα γραμμόφωνο που κρύβεται πίσω από την οθόνη.
      Ο Φιλοποίμην Φίνος εμφανίζεται στο προσκήνιο της ελληνικής παραγωγής ιδρύοντας μαζί με συνεταίρους το 1939 στο Καλαμάκι τα "Ελληνικά Κινηματογραφικά Στούντιο" και γυρίζει την πρώτη του ταινία σαν παραγωγός, αλλά και σκηνοθέτης, «Το τραγούδι του χωρισμού», που είναι η πρώτη κι η τελευταία που σκηνοθετεί.
     Μέσα στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής που ακολουθεί, ο Φίνος ιδρύει τη "Φίνος Φιλμ" (1942) που έμελλε να σφραγίσει την ιστορία του Ελληνικού κινηματογράφου. Μέσα στην κατοχή γυρίζονται δύο σημαντικές ταινίες, «Η φωνή της καρδιάς» (1943, σε σκηνοθεσία Δ. Ιωαννόπουλου) και «Χειροκροτήματα» (1944, σε σκηνοθεσία Γ. Τζαβέλα). Και στις δύο εμφανίζεται στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση ο νεαρός πρωταγωνιστής του θεάτρου Δημήτρης Χορν προκαλώντας αίσθηση. Στην ουσία αυτές οι δύο ταινίες είναι που εγκαινιάζουν μια νέα πολύ δημιουργική περίοδο για το ελληνικό σινεμά. Τα «Χειροκροτήματα» αναγγέλλουν το μεγάλο σκηνοθετικό ταλέντο του Τζαβέλλα που για την επόμενη εικοσαετία γυρνάει μερικές από τις καλύτερες ταινίες του ελληνικού σινεμά.  Το 1944 η μεγάλη μας τραγωδός Κατίνα Παξινού, τιμάται με το Όσκαρ Β΄ γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα».

ΔΙΚΤΥΟΓΡΑΦΙΑ:
                       

Αναστασία Δρίζη
Αλεξάνδρα Κακουλίδου
Αναστασία Μαγγιρίδου
Τατιάνα Στημονιάρη
Στεφανία Τσιτσέλη

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Η ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ: ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ



Επαγγέλματα και ειδικότητες κινηματογράφου


Αθανασιάδου Μαρία Β2
Κωσταρέλου Δήμητρα Β2
Μαυροματίδου Χριστίνα-Μαρία Β1

 Πολλά είναι τα επαγγέλματα τα οποία σχετίζονται με την τέχνη του Κινηματογράφου. Ας τα γνωρίσουμε:

  •    Σεναριογράφος λέγεται αυτός που γράφει το σενάριο ενός κινηματογραφικού έργου. Ο σεναριογράφος όχι μόνο γράφει την υπόθεση της σειράς άλλα είναι αυτός που επινοεί και τους πρωταγωνιστές του έργου.  
  •   Ο Σεναριογράφος ασχολείται με τη μετατροπή μιας ιστορίας, σε σενάριο με δράση και πλοκή, προκειμένου να προβληθεί στον κινηματογράφο ή στην τηλεόραση. Ο ρόλος του είναι ο πλέον ουσιώδης στη διαδικασία μιας τηλεοπτικής ή κινηματογραφικής παραγωγής, καθώς το σενάριο είναι η πρώτη ύλη και η πηγή, την οποία επεξεργάζονται και διαχειρίζονται οι υπόλοιποι συντελεστές της παραγωγής, και όλοι μαζί συνδράμουν ώστε να απεικονιστεί η ιστορία του σεναριογράφου, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, στη μικρή (TV) ή τη μεγάλη οθόνη (κινηματογράφος).    
  •  Ο Ηθοποιός είναι ο καλλιτέχνης που συμμετέχει σε θεατρική παράσταση  ή σε κινηματογραφικό, τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό έργο και ερμηνεύει ρόλο.   


ΚΛΑΔΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΣ- ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ 

      Ο Διευθυντής Παραγωγής είναι ο βασικός οργανωτικός και διοικητικός συνεργάτης του σκηνοθέτη και της παραγωγής,  από την έναρξη της προετοιμασίας έως την ολοκλήρωση της κινηματογραφικής ή τηλεοπτικής παραγωγής. 
      Είναι υπεύθυνος και έχει τη μέριμνα κυρίως:
     α)  Για την κατάρτιση και εκτέλεση:
     ί)  του προϋπολογισμού σύμφωνα με το σενάριο, τον οποίο και υπογράφει, και του απολογισμού δαπανών με την ολοκλήρωση της συμβατικής του υποχρέωσης,
    ίί)   των συμβάσεων παροχής έργου ή εργασίας με το τεχνικό και λοιπό προσωπικό καθώς και με τα στούντια, εργαστήρια, μεταφορικά μέσα και τους λοιπούς συμβαλλόμενους,
ίίί) των συμφωνητικών ενοικίασης μηχανημάτων και λοιπών πραγμάτων απαραίτητων για την παραγωγή της ταινίας ή του τηλεοπτικού προγράμματος. 
 β) Για την έγκαιρη λήψη κάθε είδους διοικητικών ή άλλων αδειών και διευκολύνσεων. 
 γ)   Για την πιστή εφαρμογή της κινηματογραφικής και εργατικής νομοθεσίας.   
 δ)  Για την έγκαιρη παρουσία των εργαζομένων ή των μηχανημάτων στους χώρους εργασίας.


  •   Ο Βοηθός Διευθυντή Παραγωγής επικουρεί τον Διευθυντή Παραγωγής στο έργο του και εκτελεί τα καθήκοντα τα οποία του αναθέτει ο τελευταίος, μέσα στο πλαίσιο της ειδικότητάς του. Ιδιαίτερα είναι συνυπεύθυνος για την τήρηση του ημερήσιου προγράμματος (ordino).
    •       Ο Φροντιστής συνεργάζεται με τον Σκηνογράφο και τον Ενδυματολόγο για την εξασφάλιση όλων των αντικειμένων της επένδυσης των χώρων γυρίσματος και επιμελείται για την έγκαιρη εξεύρεση κάθε υλικού και αντικειμένου το οποίο χρειάζεται για τις ανάγκες του γυρίσματος της κινηματογραφικής ταινίας ή του τηλεοπτικού προγράμματος, την παραλαβή και επιστροφή των πραγμάτων και τη διατήρησή τους σε καλή κατάσταση.

       Ο Γραμματέας Παραγωγής επικουρεί τον Διευθυντή Παραγωγής και τον Βοηθό Διευθυντή Παραγωγής στο έργο τους και εκτελεί τα καθήκοντα που του αναθέτουν οι παραπάνω. Είναι υπεύθυνος για τη γραμματεία παραγωγής και για τη σωστή τήρηση του αρχείου.


                ΚΛΑΔΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ
 
  Ο Σκηνοθέτης είναι ο σημαντικότερος καλλιτεχνικός παράγοντας στην διαδικασία ολοκλήρωσης μιας κινηματογραφικής ή τηλεοπτικής παραγωγής.      
 Συγκεκριμένα είναι υπεύθυνος:       
 ί)  για την μετατροπή του σεναρίου, της ιδέας ή της είδησης σε εικόνες και ήχους, ούτως ώστε να επιτυγχάνεται το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα,
      ίί)  συνεργάζεται με το Διευθυντή Παραγωγής και συμμετέχει στο προπαρασκευαστικό στάδιο της παραγωγής, όπου δίνει τις εντολές και κατευθύνσεις για την καλύτερη προετοιμασία του γυρίσματο

     ίίί) κατευθύνει στο γύρισμα όλους τους συντελεστές (καλλιτέχνες και τεχνικούς) και προΐσταται όλων των διαδικασιών που απαιτούνται για την ολοκλήρωση ενός άρτια τεχνικά και καλλιτεχνικά γυρίσματος,
       ίν) συμμετέχει στην διαδικασία του μοντάζ και προβαίνει σε όλες τις τεχνικές επεξεργασίες που απαιτούνται και έχει το τελευταίο λόγο και την ευθύνη για το τεχνικό και καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.


   Ο Βοηθός Σκηνοθέτης στο στάδιο της προεργασίας της κινηματογραφικής ταινίας ή του τηλεοπτικού προγράμματος:       ί)  συνεργάζεται με τον Σκηνοθέτη στην τελική επεξεργασία του σεναρίου, στο χωρισμό των σκηνών σε πλάνα, στην επιλογή ηθοποιών και κομπάρσων, στις πρόβες με τους ηθοποιούς, στην ανεύρεση χώρων (Reperage),  
ίί) αναλύει το σενάριο (Break Down) και καταρτίζει το  πρόγραμμα λήψης σκηνών σε συνεργασία με τον Σκηνοθέτη και τον Διευθυντή Παραγωγής.  
Στο στάδιο της λήψης:
ί)  συντάσσει το ημερήσιο πρόγραμμα λήψης σκηνών (Ordino),
ίί) είναι υπεύθυνος για την ενημέρωση των ηθοποιών και των κομπάρσων για το ημερήσιο πρόγραμμα και συνεργάζεται με τον Σκηνοθέτη στο συντονισμό του τεχνικού και καλλιτεχνικού προσωπικού την ώρα του γυρίσματος.


       Ο Γραμματέας Λήψεων (Σκρίπτ) κατά τη διάρκεια του γυρίσματος είναι υπεύθυνος:
ί) για την κινηματογραφική συνέπεια μεταξύ χώρου, χρόνου, αντικειμένων, θέσεων και κινήσεων προσώπων, αντικειμένων και μηχανής λήψης, ανάμεσα στα πλάνα των σκηνών του σεναρίου,
  ίί)  για το χειρισμό της κλακέτας και του χρονομέτρου, 
     ίίί) για τη σύνταξη του δελτίου λήψης και του ημερολογίου γυρίσματος. 
      

ΚΛΑΔΟΣ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑΣ – ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ
 
   •     Ο Σκηνογράφος-Ενδυματολόγος συνεργάζεται με τον Σκηνοθέτη. Είναι υπεύθυνος για το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα, την καλλιτεχνική συνέπεια των χώρων, τα έπιπλα, την επιλογή ή το σχεδιασμό των ενδυμάτων των ηθοποιών και τα υπόλοιπα αντικείμενα σύμφωνα με την ατμόσφαιρα και το κλίμα της εποχής και του τόπου και την αληθοφάνεια που επιθυμεί ο Σκηνοθέτης.
 
  •   Ο Βοηθός Σκηνογράφου - Ενδυματολόγου είναι υπεύθυνος για τη σωστή κατασκευή των σκηνικών και των ενδυμάτων σύμφωνα με τα σχέδια  (μακέτες), τις οδηγίες και το πνεύμα του Σκηνογράφου.
   •     Ο Ενδυματολόγος  συνεργάζεται με τον Σκηνοθέτη. Είναι υπεύθυνος για την ενδυματολογική παρουσία των ερμηνευτών της κινηματογραφικής ταινίας ή της τηλεοπτικής παραγωγής, σύμφωνα με την προσωπικότητα των ρόλων, την ατμόσφαιρα και το κλίμα της εποχής που επιθυμεί ο Σκηνοθέτης.


   Ο Βοηθός Ενδυματολόγου επικουρεί τον Ενδυματολόγο στο έργο του, εκτελώντας τα ανατιθέμενα σ' αυτόν καθήκοντα εντός του κύκλου της ειδικότητάς του.
 
  Ο Σκηνογράφος συνεργάζεται με τον Σκηνοθέτη. Είναι υπεύθυνος για το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα την καλλιτεχνική συνέπεια των χώρων, τα έπιπλα και τα υπόλοιπα αντικείμενα σύμφωνα με την ατμόσφαιρα και το κλίμα της εποχής και του τόπου που επιθυμεί ο Σκηνοθέτης και την αληθοφάνεια.

       Ο Βοηθός Σκηνογράφου επικουρεί τον Σκηνογράφο στο έργο του εκτελώντας τα ανατιθέμενα σ’ αυτόν καθήκοντα εντός του κύκλου της ειδικότητάς του.   

       Ο/η Αμπιγιέρ/Αμπιγιέζ φροντίζει για την καλή κατάσταση των ενδυμάτων, αναλαμβάνει την επιδιόρθωσή τους, επικουρώντας τους ηθοποιούς που τα χρησιμοποιούν.


       Ο Τεχνίτης Σκηνικών (Zωγράφoς) είναι υπεύθυνος για τη σωστή εκτέλεση κάθε ζωγραφικής εργασίας, στα σκηνικά, σύμφωνα με τις οδηγίες του Σκηνογράφου.

       Ο Τεχνίτης Σκηνικών (Πλαστικός) είναι υπεύθυνος για τη σωστή εκτέλεση κάθε πλαστικής  εργασίας, στα σκηνικά, σύμφωνα με τις οδηγίες του Σκηνογράφου.

  Ο Μηχανικός Ήχου είναι υπεύθυνος για την σωστή λειτουργία όλων των μηχανημάτων ήχου (σε στούντιο επεξεργασίας ήχου ή στην τηλεόραση) καθώς επίσης και για το άρτιο τεχνικό και καλλιτεχνικό αποτέλεσμα του ήχου της κινηματογραφικής ταινίας ή του τηλεοπτικού προγράμματος.


       Ο Ηχολήπτης είναι υπεύθυνος για την καλλιτεχνική και τεχνική ποιότητα των ηχητικών εγγραφών , τόσο στις εσωτερικές όσο και στις εξωτερικές λήψεις, και γενικά για την καλή λειτουργία των συσκευών εγγραφών ήχου, τις οποίες χρησιμοποιεί ο ίδιος.


       Ο Βοηθός Ηχολήπτη (Μπούμαν) επικουρεί τον Ηχολήπτη στο έργο του. Χειρίζεται τη μικροφωνική συσκευή κατά τη διάρκεια της λήψης και επιμελείται τη σωστή τοποθέτηση και κίνησης των μικροφώνων σύμφωνα με τις οδηγίες του Ηχολήπτη. Επιμελείται την παραλαβή και τη μεταφορά των ηχοληπτικών συσκευών και των εξαρτημάτων τους και του υλικού εγγραφής του ήχου.

       Ο Σχεδιαστής Ήχου είναι υπεύθυνος για το σχεδιασμό της ηχητικής αρχιτεκτονικής μιας κινηματογραφικής ταινίας. Έχει την ευθύνη για την κατασκευή των ήχων και των ειδικών ηχητικών Εφέ καθώς επίσης για  την μίξη τους με την πρόζα και τη μουσική σε συνεργασία.

       Ο Μοντέρ είναι υπεύθυνος για τη συρραφή των πλάνων, τον συγχρονισμό εικόνας, διαλόγου, μουσικής και ήχου και τη δημιουργία του ρυθμού της κιν/κής ταινίας ή της τηλεοπτικής παραγωγής, σε συνεργασία με το Σκηνοθέτη.


       Ο Βοηθός Μοντέρ επικουρεί τον Μοντέρ στο έργο του και εκτελεί τα καθήκοντα που αυτός του αναθέτει, εντός του κύκλου της ειδικότητάς του.

   Ο Μοντέρ Αρνητικού χειρίζεται με υπευθυνότητα το αρνητικό της ταινίας και πραγματοποιεί όλες τις εργασίες που έχουν σχέση μ' αυτό, όπως διαχωρισμό εκτυπωτέων, ταξινόμηση, συναρμολόγηση βάσει της κόπιας εργασίας, παραλληλισμό αρνητικού φωνής και εικόνας προς εκτύπωση σε συνεργασία με τον Μοντέρ.


                ΚΛΑΔΟΣ ΕΙΔΙΚΩΝ ΕΦΕ

  • Ο Τεχνουργός Ειδικών Εφέ είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία όλων των ειδικών εφέ, σύμφωνα με τις ανάγκες της σκηνοθεσίας, χρησιμοποιώντας, μεταξύ άλλων, εύφλεκτα εκρηκτικά υλικά και γενικά διάφορες επικίνδυνες ουσίες. Την εφαρμογή των ειδικών εφέ κάνει ο ίδιος αυτοπροσώπως, έχοντας την πλήρη ευθύνη για την ασφαλή εκτέλεσή τους.
  • Ο Βοηθός Τεχνουργού Ειδικών Εφέ επικουρεί τον Τεχνουργό Ειδικών Εφέ στο έργο του. Την ευθύνη για τις εργασίες που αυτός εκτελεί ,εντός του κύκλου της ειδικότητάς του, έχει ο Τεχνουργός Ειδικών Εφέ.

   Ο Τεχνικός Ειδικών Ηχητικών Εφέ με χρήση Η/Υ:  
     ί) επεξεργάζεται ή δημιουργεί ήχους τους οποίους εντάσσει στην κιν/κή ταινία ή την τηλεοπτική παραγωγή με τη βοήθεια  Ηλεκτρονικού Υπολογιστή,
   ίί) προσαρμόζει τη μουσική στην κιν/κή ταινία ή τη τηλεοπτική παραγωγή.

                          ΚΛΑΔΟΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

     Ο Μηχανικός Τηλεόρασης – Master control  είναι υπεύθυνος για τη ρύθμιση της εικόνας, τη μαγνητοσκόπηση των τηλεοπτικών προγραμμάτων, τη συναρμολόγηση (μοντάζ) των παραπάνω προγραμμάτων, την επισκευή και συντήρηση μηχανημάτων τηλεόρασης. Είναι επίσης υπεύθυνος  για την λήψη όλων των επίγειων δορυφορικών σημάτων του σταθμού και την προώθησή τους στους διάφορους τομείς επεξεργασίας.

  •  Ο Τεχνικός Μεταγραφών χειρίζεται τα μαγνητοσκόπια για την εγγραφή και αναπαραγωγή του οπτικοακουστικού υλικού (δορυφορικών λήψεων, κυκλωμάτων, μετατροπές συστημάτων εκπομπής, συστημάτων εγγραφής).
    Ο Χειριστής Κονσόλας Μίξης Εικόνας ασχολείται με το χειρισμό της κονσόλας μίξης της εικόνας.

     Ο Εικονολήπτης χειρίζεται κάθε είδους τηλεοπτική μηχανή λήψης (ρομποτική, steady cam, jimmy jip κλπ) για την παραγωγή τηλεοπτικών προγραμμάτων.


       Ο Βοηθός Εικονολήπτη βοηθά τον Εικονολήπτη για την παραγωγή τηλεοπτικών προγραμμάτων σύμφωνα με τις οδηγίες του τελευταίου, καθώς επίσης και τις οδηγίες του Σκηνοθέτη. Είναι υπεύθυνος επίσης για τον τεχνικό εξοπλισμό του τηλεοπτικού συνεργείου εκτός της τηλεοπτικής μηχανής.
   
     Ο Ηλεκτρονικός Ραδιοζεύξεων  είναι υπεύθυνος για τη σωστή μετάδοση του τηλεοπτικού σήματος από τη μονάδα εξωτερικών μεταδόσεων στον τηλεοπτικό σταθμό.
  •  Ο Τεχνικός Ρύθμισης Εικόνας είναι υπεύθυνος για την ρύθμιση και τη σωστή απόδοση της εικόνας.
    Ο Τεχνικός Ροής Προγράμματος είναι υπεύθυνος για τη ροή του προγράμματος του Τηλεοπτικού Σταθμού (ζωντανή και μαγνητοσκοπημένη μετάδοση).
  
    Ο Τεχνικός Δικτύου Εκπομπής (RF) είναι υπεύθυνος για την εγκατάσταση, συντήρηση και επισκευή όλου του ηλεκτρονικού εξοπλισμού των δικτύων του τηλεοπτικού σταθμού, διασφαλίζοντας την ομαλή και συνεχή λειτουργία όλων των πομπών των μονίμων Ραδιοζεύξεων, συσκευών ραδιοδικτύων και συσκευών κατανομής εικόνας και ήχου.

    Ο Χειριστής AUTO CUE είναι υπεύθυνος για τη σωστή κύλιση του κειμένου που διαβάζει ο παρουσιαστής. Κατά τη διάρκεια της εγγραφής ή ζωντανής μετάδοσης ειδήσεων ή εκπομπών, υπάρχει πάντα αμφίδρομη επικοινωνία με το κοντρόλ, για συνεννόηση με τον Σκηνοθέτη.

   Ο Βοηθός Σκηνοθέτη Τηλεοπτικού Πλατό (Floor Manager) είναι ο συντονιστής και επιμελητής στο τηλεοπτικό πλατό σε συνεργασία με το Σκηνοθέτη.


                      Πηγές πληροφόρησης: