Αν
θεωρήσουμε ότι σκοπός της δημόσιας ιστορίας είναι η διάχυση της ιστορικής
γνώσης στους πολλούς αλλά και η εμπλοκή ξεχωριστά ατόμων, κοινοτήτων και
ολόκληρων εθνών στην παραγωγή της δικής τους ιστορίας, τότε
η ψηφιακή ιστορία αποτελεί την εφαρμοσμένη εκδοχή της στο τεχνολογικό πεδίο. Χωρίς να απομακρύνεται από τις βασικές αρχές
της τυπωμένης ακαδημαϊκής ιστορίας, παρουσιάζει ωστόσο νέα, ριζικά
διαφοροποιημένα χαρακτηριστικά, που της δίνουν το πλεονέκτημα να διεκδικεί τη θέση μιας κατεξοχήν δημοκρατικής ιστορίας.
Οι
διαφοροποιήσεις εκκινούν από το ίδιο το μέσο, καθώς εισάγονται καινοφανείς για
την «παραδοσιακή» Ιστορία έννοιες και πρακτικές (ψηφιακότητα, χρήση κωδίκων,
βάσεις δεδομένων, δίκτυα επαφής κλπ.)
επηρεάζοντας όχι μόνο τη στάση των ιστορικών –παραγωγών γνώσης αλλά και τις
παγιωμένες από αιώνες αναγνωστικές συνήθειες.