Περίληψη
Γύρω στα 1830 ξέσπασαν διάφορες επαναστάσεις στην κεντρική Ευρώπη. Στη Γαλλία, μετά από οδομαχίες, ο βασιλιάς
Κάρολος Ι’ εξαναγκάστηκε σε παραίτηση και στο θρόνο ανήλθε ο Λουδοβίκος –
Φίλιππος, παρόλο που το αίτημα του λαού ήταν η αβασίλευτη δημοκρατία. Η
επανάσταση στο Βέλγιο, που αποτελούσε
τμήμα του βασιλείου των Κάτω Χωρών, οδήγησε στην ίδρυση του ανεξάρτητου
βασιλείου του Βελγίου το 1830. Επαναστάτησαν επίσης οι Πολωνοί με κύριο αίτημα την ανεξαρτησία από τη Ρωσία, χωρίς όμως
αποτέλεσμα.
Οικονομικοί και κοινωνικοί λόγοι
(χαμηλό βιοτικό επίπεδο του λαού), η επιδίωξη πολλών εθνών να ιδρύσουν το δικό
τους κράτος αλλά και η επιβάρυνση των υπηκόων από μια σειρά φορολογικών και
στρατιωτικών υποχρεώσεων οδήγησαν στο
κύμα των επαναστάσεων του 1848. Στη Γαλλία η κοινωνική σύγκρουση μεταξύ των
ριζοσπαστών και των φιλελευθέρων οδήγησε στην επικράτηση των φιλελευθέρων με την εκλογή ως προέδρου της Γαλλίας του
πρίγκιπα Λουδοβίκου – Ναπολέοντα Βοναπάρτη, την αφαίρεση των πολιτικών
δικαιωμάτων από τους εργάτες και τον περιορισμό της ελευθεροτυπίας. Η επανάσταση
στην Αυστρία καταπνίγηκε παρόλο που
οδήγησε στη φυγή του Μέτερνιχ και την παραίτηση του αυτοκράτορα. Οι Ούγγροι επαναστάτησαν κατά της Αυστρίας
χωρίς όμως αποτέλεσμα. Τέλος, η επανάσταση στην Πρωσία με κύρια αιτήματα την παραχώρηση συντάγματος και την
ενοποίηση του γερμανικού χώρου δεν πέτυχε το σκοπό της λόγω της αντίδρασης της
Αυστρίας,
Τα επαναστατικά κινήματα, η «άνοιξη
των λαών» δημιούργησε ένα νέο τοπίο στην Ευρώπη. Κερδισμένη βγήκε η
μεγαλοαστική τάξη, η οποία από εδώ και πέρα κοινωνικός της αντίπαλος δε θα έχει
τους ευγενείς αλλά τους εργάτες που θα διεκδικούν και αυτοί πολιτικά και
κοινωνικά δικαιώματα.
