Η τριπλή Κατοχή της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ (Μάιος 1941-Οκτώβριος 1944) θα αποτελέσει τομή στην εξέλιξη του Τύπου, καθώς θα γνωρίσει μια εντυπωσιακή έκρηξη της παράνομης έκδοσης και διανομής των εφημερίδων, δράσης που θεωρούνταν κεφαλαιώδους σημασίας στα πλαίσια της «μη ένοπλης» αντίστασης. Η έλλειψη πραγματικής ενημέρωσης λόγω της επίταξης των ραδιοφώνων και της προπαγάνδας του επιταγμένου τύπου από τους ναζί θα δώσει ώθηση στην ανάδυση εκατοντάδων κεντρικών, περιφερειακών και τοπικών εφημερίδων[1] που θα παίξουν ιστορικό ρόλο στην κινητοποίηση του ελληνικού λαού.
Η εμφάνιση ωστόσο του παράνομου Τύπου θα συνοδευτεί και από σοβαρή, επιβαλλόμενη από τις συνθήκες, οπισθοδρόμηση όσον αφορά τη μορφή και τα χαρακτηριστικά της εφημερίδας. Η αδυναμία πρόσβασης σε σύγχρονες εγκαταστάσεις, θα αντικατασταθεί από υποτυπώδη επίπεδα πιεστήρια και πολύγραφους σε υπόγειους χώρους[2], ενώ δεν είναι λίγες και οι περιπτώσεις έκδοσης, δακτυλόγραφων ή και χειρόγραφων φύλλων. Σε συνδυασμό με την έλλειψη χάρτου και την ανάγκη να καλύπτεται όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού σε όσον το δυνατόν συντομότερα διαστήματα ο αριθμός των σελίδων θα μειωθεί ακόμη και σε μονόφυλλο[3]. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν και οι δυσκολίες στη διανομή, που τώρα πλέον γίνεται χέρι με χέρι και πολλές φορές χωρίς αντίτιμο, ενώ κι ο τόπος έκδοσης αλλάζει ανάλογα με την κατάσταση των φορέων της[4].
Τα πρωτόλεια ωστόσο αυτά μονόφυλλα θα εξελιχθούν σύντομα σε εφημερίδες εμπλουτισμένες με άρθρα, σκίτσα και λογοτεχνικά κείμενα.
