Δείτε επίσης:
Διαβάστε:
1. Το Βυζάντιο μετά την ανακατάληψη της Πόλης
Η Πόλη, μετά την ανακατάληψή της από την αυτοκρατορία της Νίκαιας, ήταν
μια άλλη πόλη… Κτίρια, εκκλησίες,παλάτια είχαν λεηλατηθεί και ερημωθεί.
Το παλάτι των Βλαχερνών που είχε καθιερωθεί από τους Κομνηνούς ως τόπος
διαμονής των αυτοκρατόρων << ήταν γεμάτο από ιταλικούς καπνούς
και οσμές>> από τα γλέντια των Λατίνων αυτοκρατόρων, οι οποίοι
είχαν αποψιλώσει την Πόλη από καθετί που θα μπορούσε να αποφέρει κέρδος.
Μόνο μερικές εκκλησίες συνέχισαν να συντηρούνται, ανάμεσά τους βέβαια η
μητρόπολη της του Θεού Σοφίας με ειδική κρατική χρηματοδότηση.
Για περισσότερα: Βυζαντινών Ιστορικά
2. Η σύνοδος της Λυών -1274
H ανάκτηση της Βασιλεύουσας το 1261, από ένα μικρό στρατιωτικό απόσπασμα
με επικεφαλής τον Αλέξιο Στρατηγόπουλο, ήταν ένας συνδυασμός τύχης αλλά
και έγκαιρης και γρήγορης αντίδρασης από την αυτοκρατορία της Νίκαιας. Ο
αυτοκράτορας Μιχαήλ Παλαιολόγος, με σθένος και αποφασιστικότητα,
προσπάθησε να ελέγξει την κατάσταση μέσα σε ένα ασταθές εσωτερικό και
εξωτερικό περιβάλλον. Το 1262 ο Γουλιέλμος Βιλεαρδουίνος και οι Βενετοί
συμμάχησαν με τον εκδιωχθέντα Λατίνο αυτοκράτορα Βαλδουίνο, ο Μιχαήλ Β΄
του δεσποτάτου της Ηπείρου ξανάρχισε τις επιθέσεις, οι
Τούρκοι μετακινούνταν μαζικά στην Μικρά Ασία, ενώ οι Βούλγαροι εισέβαλαν
στη Θράκη. Ο Μιχαήλ έστειλε στρατεύματα εναντίον όλων με ικανοποιητικά
αποτελέσματα στα περισσότερα μέτωπα. Για να ισχυροποιήσει τη θέση του
στο εσωτερικό, διέταξε την τύφλωση του νεαρού νόμιμου συναυτοκράτορά
του, Ιωάννη Δ’ Λάσκαρη, προκειμένου να εξουδετερώσει οποιαδήποτε αξίωσή
του στο θρόνο.
Για περισσότερα: Βυζαντινών Ιστορικά
3.Τα Τουρκομανικά Εμιράτα – οι Τούρκοι εισβάλλουν στην αυτοκρατορία
Το Βυζάντιο βρισκόταν σε επαφή με τους Τούρκους της κεντρικής Ασίας από
τις αρχές του 6ου αιώνα, προσπαθώντας να βρει τρόπους διπλωματικούς για
να ελέγχει, όσο ήταν δυνατόν, τις μετακινήσεις τους. Βυζαντινοί
αυτοκράτορες παντρεύτηκαν δυο πριγκίπισσες των Χαζάρων, ενώ για να
αντιμετωπιστούν οι αγριότεροι Πετσενέγκοι και Κουμάνοι, τους
προσλάμβαναν ως μισθοφόρους ή τους παραχωρούσαν περιοχές για να μείνουν.
Τον 11ο αιώνα άρχισε μια μεγάλη μετακίνηση του πιο δραστήριου
τουρκικού φύλλου, των Ογούζων, από τη λίμνη Αράλη με δυτική κατεύθυνση.
Κυρίαρχο φύλλο αναδεικνύονται οι Σελτζούκοι από το όνομα του μυθικού
σχεδόν αρχηγού τους, Σελτζούκ. Γρήγορα κατέλαβαν την Περσία και
προσπάθησαν να επιβάλλουν την κυριαρχία τους και στην Συρία και στην
Αίγυπτο.
Για περισσότερα: Βυζαντινών Ιστορικά
4. Οι Οθωμανοί
Κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του 13ου αιώνα, στις παραμεθόριες
περιοχές που εκτείνονταν ανατολικά από τον Όλυμπο της Βιθυνίας, κοντά
στα εναπομείναντα βυζαντινά εδάφη της Μικράς Ασίας, ιδρύθηκε ένα
μικρό τουρκομανικό κράτος από κάποιον Ερτογρούλ. Το 1281, με το θάνατό
του, τον διαδέχεται ο γιος του Οσμάν (o ιστοριογράφος Παχυμέρης τον
αναφέρει Ατμάν) και έτσι έχουμε την απαρχή της φυλής των Οσμανλήδων ή
Οθωμανών, συνοδευόμενη από πολλούς θρύλους για συγγένειες με μεγάλους
γενάρχες και ηρωικούς προπάτορες.
Για περισσότερα: Βυζαντινών Ιστορικά
5. Oι ολέθριες δυναστικές διαμάχες Ιωάννη Παλαιολόγου και Ιωάννη Κατακουζηνού
O Δεύτερος
Εμφύλιος των Βυζαντινών ξεκινά το 1341 και στη διάρκειά
του οι αντίπαλες πλευρές αναγκάστηκαν να συνάψουν συμμαχίες με εχθρούς του
Βυζαντίου, όπως το Στέφανο Δουσάν της Σερβίας,
ο οποίος άλλαξε στρατόπεδα κατά τα ίδια συμφέροντα, αλλά ακόμα και τους ίδιους
τους Τούρκους, τους οποίους έφεραν ως επιδιαιτητές οι
ίδιοι οι Βυζαντινοί στην καθαρά εσωτερική αυτή υπόθεση. Παράλληλα, ξόδεψαν κάθε
ίχνος χρυσού που υπήρχε διαθέσιμο, με χαρακτηριστικό δείγμα την κατάθεση των
αυτοκρατορικών κοσμημάτων σε βενετικό ενεχυροδανειστήριο από την Άννα της
Σαβοίας έναντι ευτελούς ποσού. Η διαμάχη τελείωσε το 1347, με πρώτο
αυτοκράτορα τον ανήλικο Ιωάννη Ε' Παλαιολόγο και συναυτοκράτορα τον Ιωάννη ΣΤ'
Καντακουζηνό. Οι εμφύλιες συγκρούσεις, όμως, έληξαν οριστικά μόνο όταν ο
δεύτερος παραιτήθηκε από το θρόνο το 1354.
Για περισσότερα: Βυζαντινών Ιστορικά
6. H μάχη του Κοσσυφοπεδίου --1389--
Η επέκταση και η εξάπλωση των Οθωμανών προχωρούσε στα Βαλκάνια, με
τους Τούρκους μπέηδες και πασάδες να προσπαθούν να επιβάλλουν την
κυριαρχία τους μεταξύ των σλαβικών, βουλγαρικών και ελληνικών
κοινοτήτων. Νέος σουλτάνος είναι ο γιος του Ορχάν, Μουράτ ο Α΄, με το
κράτος των Οθωμανών να εκτείνεται στα δυτικά ως το Μοναστήρι, βόρεια ως
τη Νις και να περιλαμβάνει και τη Θεσσαλονίκη.
Για περισσότερα: Βυζαντινών Ιστορικά
7. H Σταυροφορία της Νικόπολης --1396--
Η προώθηση και η επέκταση των Οθωμανών που συνεχίστηκε με το Βαγιαζήτ,
θορύβησε τη Δύση που άρχισε να διαβλέπει τον κίνδυνο. Την άνοιξη του
1396, άρχοντες και ευγενείς από τη Δύση, ιππότες από την Αγγλία, τη
Φλάνδρα, τη Λομβαρδία και άλλα μέρη, με την παρότρυνση και του Πάπα,
ενώθηκαν στη Βούδα με το στρατό του βασιλιά της Ουγγαρίας Σιγισμούνδο. Η
Ουγγαρία ήταν η χώρα που απειλούταν περισσότερο και ο βασιλιάς της
πρωτοστατούσε στην οργάνωση της Σταυροφορίας. Διέσχισαν το Δούναβη και
αφού εξουδετέρωσαν οποιαδήποτε τουρκική αντίσταση που συνάντησαν,
έφτασαν στην οχυρωμένη Νικόπολη (σημερινή Βουλγαρία), όπου υπήρχε
σημαντικός αριθμός Τούρκων και άρχισαν να την πολιορκούν.
Για περισσότερα: Βυζαντινών Ιστορικά
8. Το ταξίδι του Μανουήλ Παλαιολόγου στη Δύση, η πολιορκία της Πόλης από το Βαγιαζήτ και η μάχη της Άγκυρας (1402)
H ιστορία της επιβίωσης του Βυζαντίου μετά το 1391, είναι εκπληκτική
αλλά συνάμα και θλιβερή. Ό, τι είχε απομείνει ήταν η ίδια η Πόλη, κάποια
λιμάνια στη Θράκη και η μισή Πελοπόννησο. Αυτό το τραγικό απομεινάρι
κληρονόμησε το 1391 ο Μανουήλ Β΄Παλαιολόγος, ένας άξιος και ικανός
άνθρωπος, ο οποίος βίωσε δραματικά παιδικά χρόνια με οικογενειακές
έριδες και πολέμους. Είχε υποχρεωθεί να περάσει μερικά χρόνια στη
σουλτανική αυλή ως όμηρος, αλλά και να συμμετάσχει σε στρατιωτική
επιχείρηση εναντίον της Βυζαντινής πόλης της Φιλαδέλφειας. Σε επιστολές
του που έχουν σωθεί, γίνεται αντιληπτό ότι ο Μανουήλ νιώθει βαθύτατη
ταπείνωση και εξευτελισμό για την κατάσταση που είχε περιέλθει το
Βυζάντιο. Ο ίδιος είχε κατανοήσει τους λόγους της κατάπτωσης αυτής, που
είχαν να κάνουν κυρίως με την απώλεια της Μικράς Ασίας και τις οδυνηρές
εμφύλιες διαμάχες. Αφού κατόρθωσε να συμβιβάσει τα πράγματα με το
διεκδικητή του θρόνου, τον ανιψιό του Ιωάννη Ζ´ Παλαιολόγο, τον οποίο
αποδέχτηκε ως συναυτοκράτορα, κινητοποιείται για την αντιμετώπιση του
τουρκικού κινδύνου και την αποστολή βοήθειας από τη Δύση.
Για περισσότερα: Βυζαντινών Ιστορικά
9. Ενωτικοί --- Ανθενωτικοί
Την περίοδο που μεσολαβεί ανάμεσα στην ανάκτηση της Πόλης το 1261 και
την άλωση από τους Τούρκους, το κυρίαρχο ζήτημα θα είναι η Ένωση των
Εκκλησιών. Η προφανής αδυναμία της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας και η
αναζήτηση βοήθειας υπαγόρευε στους αυτοκράτορες τη συνέχιση της
πολιτικής της ένωσης ενώ από την άλλη η Ρώμη και ο Πάπας έθεταν ως
προϋπόθεση για οποιαδήποτε βοήθεια την υποταγή της Ανατολικής Εκκλησίας.
Για περισσότερα: Βυζαντινών Ιστορικά
10. H σύνοδος Φερράρας—Φλωρεντίας
Η άλωση της Θεσσαλονίκης το 1430 και ο αποκλεισμός της Πόλης από τους
Οθωμανούς έφερε σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση τους Βυζαντινούς που
βρίσκονταν μπροστά σε ένα δυσκολαπάντητο δίλημμα : την προσέγγιση και
αναζήτηση βοήθειας από τη Δύση που έθετε ως προϋπόθεση την υποταγή της
Ανατολικής Εκκλησίας ή την άμεση υποταγή στους Τούρκους και την κατοπινή
προσπάθεια για ανάκαμψη και επανασύσταση του κράτους.
Για περισσότερα: Βυζαντινών Ιστορικά
