"Ωδή στους δασκάλους" – της Πατ Μόρα

Δημοτικό Σχολείο Πυλαίας

Θυμάμαι
την πρώτη μέρα
πως κοίταξα κάτω
ελπίζοντας πως δεν θα με δεις
και όταν σήκωσα τα μάτια μου
είδα το χαμόγελό σου να λάμπει
σαν ένα απαλό φως
που ξεπηδούσε από μέσα σου.

«Είμαι όλος αυτιά»,μας έδωσες θάρρος
«Ελάτε!
Πάρτε μέρος στη συζήτησή μας,
Ας ακούσουμε τις νέες βεβαιότητές σας
τις ακανθώδεις αμφιβολίες, τις μπερδεμένες αγωνίες σας,»
Αλλά για αρκετές εβδομάδες τα έκρυβα όλα μέσα μου.

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τις σημειώσεις σου
που εξυμνούσαν
τη γραφή μου
ενώ εσύ μου ψιθύρισες:
«Eμείς χρειαζόμαστε εσένα
Και τις ιστορίες σου
Και τις ερωτήσεις σου
που σαν ένα νέο μονοπάτι
θα μας οδηγήσει σε νέες προοπτικές ».

Σιγά σιγά η πίστη σου στο θάρρος μου μεγάλωσε
και για χάρη σου
‒αντί να σου δώσω μια σημείωση ή ένα μήλο ή λουλούδια‒
για χάρη σου
σήκωσα το χέρι μου.

Κουβαλώ το χαμόγελό σου
και πίστη μέσα μου
όπως κουβαλώ το πρόσωπο του σκύλου μου,
το χαμόγελο της αδερφής μου,
τις ανάλαφρες μελωδίες,
την απαλότητα του ηλιοβασιλέματος,
τις σταθερές ευλογίες των αστεριών,
τη φθινοπωρινή μυρωδιά μιας μελόπιτας,
την ασφάλεια που χαρίζει ένα πουλόβερ μια ψυχρή μέρα.

Μετάφραση: Ασημίνα Ξηρογιάννη

[Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]