Το ποίημα που ακολουθεί διασώθηκε χάρη στη Σοφία Κουβρακίδου - Μουρουζίδου και την κόρη της Νίκη, που με τόση μεγάλη επιμέλεια κατέγραψε. Ευχαριστώ θερμά την οικογένεια του μαθητή Παναγιώτη Κοταρίδη για την ιστορική και πνευματική αυτή προσφορά.
Το στράτευμα εγύρισε από μεγάλη μάχη
και τρέξανε να το ιδούν γέροι, παιδιά, κορίτσια.
Μα πρώτη απ' όλους έτρεξεν η όμορφη Μηλίτσα
και εζήτησε στα τάγματα να βρει με τη ματιά της
εκείνους όπου δίνανε ζωή μες την καρδιά της.
Τον άνδρα της τον ακριβό, τον ξακουστό γαμπρό της
και τον ξανθό και πιο μικρό απ' όλους αδερφό της.
Του κάκου τούς εζήτησε και σβήστηκε η ματιά της.
Έκανε για τον άνδρα της το πρόσωπο κομμάτια,
για τον γαμβρό της έκοψε τα μακριά μαλλιά της,
μα κλαίγοντας τον αδερφό χάνει τα δυο της μάτια!
Πέρασαν χρόνια, τα μαλλιά ξαναγινήκαν πάλι,
το ματωμένο πρόσωπο βρήκε τα πρώτα κάλλη,
μα τα θολά ματάκια της τα ουρανοβαμμένα
εμείνανε για πάντοτε τυφλά και απελπισμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.