Ο όρος "ιομορφικός διαμοιρασμός" (viral sharing) χρησιμοποιείται από τον Μήτσο Μπιλάλη για να χαρακτηρίσει μια γενικευμένη πρακτική διακίνησης περιεχομένου στο διαδίκτυο. Η συγκεκριμένη ορολογία (viral-ιικότητα) προέρχεται από τον χώρο της Βιολογίας και χρησιμοποιείται για να αναδείξει πρακτικές "μετάδοσης" από ιστότοπο σε ιστότοπο, οι οποίες μιμούνται τον τρόπο διασποράς των ιών. Τέτοιου είδους πρακτικές πρωτοχρησιμοποιήθηκαν στην εμπορική προώθηση προϊόντων και - λόγω της επιτυχίας τους - σύντομα εισχώρησαν σε μεγάλα τμήματα του διαδικτύου.
Σύμφωνα με το θεωρητικό πλαίσιο του Μπιλάλη ένα κείμενο για να γίνει διαδόσιμο, για να επιβιώσει δηλαδή στον κυβερνοχώρο και να "μεταδοθεί", χρειάζεται έναν ξενιστή (ιστότοπο), ο οποίος θα τον φιλοξενήσει. Μέσω αυτού του ιστοτόπου οι επισκέπτες αποκτούν τη δυνατότητα να το διαδώσουν σε άλλους ιστότοπους, μέσω των εικονιδίων διαμοιρασμού (share) και έτσι να γίνει το γνωστό μας "viral". Το διαδόσιμο κείμενο για να καταφέρει να επιβιώσει στο νέο ιστότοπο θα πρέπει να έχει ορισμένα χαρακτηριστικά: α) να προκαλεί συναισθηματική διέγερση, να απευθύνεται δηλαδή στο θυμικό, και β) να διεξάγεται επιτελεστικά, να επαναλαμβάνει δηλαδή τον εαυτό του.
Η πρακτική αυτή αποτελεί πλέον τον κυρίαρχο τρόπο διακίνησης περιεχομένου και αλλάζει δραματικά τις διαδικασίες νοηματοδότησης του παρελθόντος, αφού δεν στηρίζεται πλέον στο δίπολο "παραγωγή - κατανάλωση" αλλά στην έννοια του πολλαπλασιαστή. Η διάδοση ωστόσο αυτή, μέσω του "πολλαπλασιασμού", έξω και πέρα από την ακαδημαϊκή έρευνα και χωρίς την απαραίτητη επιστημονική θεμελίωση, διαβρώνει την εγκυρότητα του ιστορικού νοήματος.
Βιβλιογραφία
Μπιλάλης Μήτσος, "Ιο-πολιτική και ιστορική κουλτούρα" στο Ανδρέας Ανδρέου κ.ά. (επιμ.), Η δημόσια Ιστορία στην Ελλάδα, Χρήσεις και καταχρήσεις της ιστορίας, Θεσσαλονίκη: Επίκεντρο, 2015, 65-81.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.